Τόσο καιρό δεν ξέραμε δύο πράγματα:
- πόσους δημοσίους υπάλληλους έχει το κράτος και
- τι πλήρωνε το κράτος σε μισθούς
Μέχρι να έρθουν οι "πεφωτισμένοι", η ελληνική κοινωνία γαλουχήθηκε με τους δύο αυτούς μύθους.
"έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους"
"στο δημόσιο παίρνουνε υπέρογκους μισθούς"
Αυτά τα λέγαμε τότε, στην "χρυσή εποχή της ευημερίας", αλλά χωρίς να ξέρουμε τους πραγματικούς αριθμούς και τι κρύβετε πίσω από αυτό. Ας αρχίσουμε λοιπόν να ξεσκεπάζουμε τους μύθους έναν, έναν.
Μύθος 1: Είμαστε πολλοί
Στην απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων στην Μ.Βρετανία, για παράδειγμα, δεν έχουνε προσμετρηθεί οι εκπαιδευτικοί της δημόσιας εκπαίδευσης, πράγμα το οποίο δεν έχουμε κάνει εμείς...!!! Με την τρόϊκα δεν θα μπορούσαμε να κρυφτούμε πια. Ποιος ξέρει όμως. Κάποιοι που είναι ισχυρότεροι από εμάς και δεν έχουνε και την τρόϊκα, μπορεί να μην έχουνε κάνει την "σωστή" απογραφή και το παράλογο είναι ότι έχουνε δυσανάλογα μεγάλο πληθυσμό από εμάς. Φαίνεται ότι αντί για υπαλλήλους θα έχουν ρομπότ ή υπολογιστές ή μπορεί και οι πολίτες τους να είναι τόσο νομιμόφρονες που πηγαίνουν μόνοι τους και αυτοκαταγγέλονται ή αυτοελέγχονται.
Η Πολιτεία του Πλάτωνα επιτέλους δεν αποτελεί πια ουτοπία!!
Χμ! και εδώ ουραγοί; Τέταρτοι από το τέλος; Περίεργο και εγώ που νόμιζα ότι θα ήμασταν πρώτοι...
Το γεγονός ότι μέχρι την δική μας απογραφή, κυκλοφορούσαν οι φημολογίες για 950.000 και 1.100.000 δημοσίους υπαλλήλους, δείχνει τα όσα ανέφερα παραπάνω.
Ο ισχυρισμός του "υπερπληθυσμού" του δημοσίου τομέα, κατέρρευσε παταγωδώς και τελικώς είμαστε γύρω στις 700.000. Είναι δηλαδή τα όσα ισχυρόζαταν η ΑΔΕΔΥ τόσο καιρό.
Οι προπαγανδιστές του μνημονίου, οι κομματικοί πελάτες ψηφοφόροι και οι παραπλανημένοι από τα ΜΜΕ πολίτες, μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμη για την κατάρρευση του επόμενου "ισχυρού" μύθου...αλλά τότε, που πήγαν τα λεφτά; Γιατί να μην το ξεχνάμε: "λεφτά υπάρχουν"
Μύθος 2: Τους πληρώνουμε πολλά
Εδώ θα παραθέσω δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι (το είχα παραθέσει και σε παλιότερη ανάρτησή μου: http://roscovnicoff.blogspot.com/2011/07/blog-post.html#more) το ποσοστό των κρατικών δαπανών ως προς το ΑΕΠ (που φυσικά περιλαμβάνει και τους μισθούς, αλλά και τις κοινωνικές παροχές όπως υγεία, παιδεία κλπ) και το δεύτερο που αφορά τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, όπως αυτό προέκυψε από το ενιαίο μισθολόγιο και που πέρασε κάπως στα "ψηλά". Γιατί άραγε;
Καμαρώστε τους (όλους τους φίλους μας εννοώ):
Τα συμπεράσματα είναι δικά σας αλλά και δικά μου. Προτού όμως φτάσουμε στο τελικό συμπέρασμα, ακόμη ένα στοιχείο:
Από το ενιαίο μισθολόγιο προέκυψε ότι ο κατώτατος μισθός, από 711 ευρώ που ειναι σήμερα, θα φτάσει τα 780 ευρώ. Συμφωνα με τον κ. Βενιζέλο περίπου το 78% των δημοσίων υπαλλήλών δεν θα υποστούν αλλαγές στους μισθούς τους. Αντίθετα, ένα ποσοστό 14,5% θα έχει δραματικές μειώσεις που θα φτάσουν ως και τα 1.500 ευρώ. Το ποσοστό όσων θα πάρουν αυξήσεις θα είναι περίπου 7,5%.
Άρε μεγάλε Pareto!!! Από τα ποσοστά αυτά προκύπτει ότι αυτοί που τα "φάγανε" και είναι τα ρετιρέ του δημόσιου τομέα σε μισθό είναι το 14,5%. Το 85.5% είναι "κανονικοί" δημόσιοι υπάλληλοι που γεννηθήκαν "κανονικά", εργάζονται "κανονικά" και αμείβονται "κανονικά". Το 86% των υπαλλήλων παίρνουν φυσιολογικότατους μισθούς, γιατί όπως είπε και η κυβέρνηση δεν θα υποστούν αλλαγές.
Σε μία τέτοια εποχή κρίσης με τους τροϊκανούς πάνω από το κεφάλι μας και να μην πειραχθούν οι μισθοί του 86% των υπαλλήλων; Περίεργο μα πάρα πολύ περίεργο! Τελικά δεν είναι και τόσο κακοί όπως νομίζουμε. Τους έχουμε παρεξηγήσει...ή μήπως όχι.
Συμπέρασμα
Το συμπέρασμα, που προκύπτει από τα παραπάνω, είναι ότι ούτε υπέρογκος είναι ο πληθυσμός των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε οι περισσότεροι από αυτούς έχουν υπέρογκους μισθούς.
Ποια είναι η αιτία που γέννησαν τους μύθους αυτούς;
Εδώ τίθεται το ερώτημα εάν εφαρμόζονται ή όχι οι εργασιακοί νόμοι. Οι περισσότεροι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι θύματα της μη νόμιμης δράσης των εργοδοτών τους. Πολλοί μισθωτοί κινούνται μέσα σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, χωρίς ασφαλιστικές καλύψεις, ένσημα και με μισθούς πείνας για να μην αναφέρουμε και το απαράδεκτο εργασιακό περιβάλλον και την ψυχολογική πίεση που τους εξασκείται.
Από την άλλη, στον δημόσιο τομέα, το κράτος δεν μπορεί να δρα και να φέρεται παράνομα στον ίδιο του τον εαυτό. Πολλοί από τους "εσωτερικούς" εργασιακούς νόμους του, αποτελούν κοινή πρακτική στον ιδιωτικό τομέα της Δυτικής Ευρώπης. Στην Ελλάδα όμως το κράτος δεν "νοιάζεται" για τους πολίτες του που είναι εκτός δημοσίου. Η έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών, η μίζα και η άριστη συνεργασία μεταξύ των κακών εργοδοτών, στερεί πολλά από τα δικαιώματα των ιδιωτικών υπαλλήλων να κινηθούν, όπως αρμόζει, στην καταγγελία τέτοιων πρακτικών. Η φιλοσοφία ότι ο φόβος κρατάει τα έρημα έχει εφαρμογή στην περίπτωση αυτή.
Το αποτέλεσμα, από όλα τα παραπάνω, είναι μία κοινωνία δύο ταχυτήτων στην οποία δημιουργείται, εκ' των πραγμάτων ένα είδος "ζήλιας και φθόνου" για αυτούς που εργάζονται στον δημόσιο τομέα. Αυτό σε συνάρτηση με την κακή κατανομή των υπαλλήλων του κράτους και την κακή οργάνωση του (πολλοί άσχετοι με την ειδικότητά τους σε άσχετες δημόσιες θέσεις και λίγοι εκεί που χρειάζονται ειδικευμένοι), δημιουργεί το έναυσμα για παραπλανητικά συμπεράσματα.
Το αν δουλεύει σωστά ή όχι ο δημόσιος τομέας δεν αφορά τόσο την προσωπική ικανότητα του κάθε υπαλλήλου, αλλά την σωστή οργάνωσή όλης της "ομάδας". Ο καλύτερος ιδιωτικός υπάλληλος να έρθει και να δουλέψει σε μία δημόσια υπηρεσία δεν πρόκειται να αποδώσει τα μέγιστα σε ένα τέτοιο ανοργάνωτο περιβάλλον. Χωρίς μηχανογράφιση, χωρίς σωστή κατανομή θέσης και ειδικότητας, χωρίς να βρεθούν οι ανάγκες της κάθε υπηρεσίας σε προσωπικό και ειδικότητες. Το παράδειγμα του Γενικού Χημείου του κράτους που δεν προλαβαίνει να κάνει αναλύσεις νοθείας καυσίμων σε τακτά χρονικά διαστήματα στα πρατήρια της Μαγνησίας, είναι χαρακτηριστικό. Το πρόβλημα εδώ έγκειται, ότι πολλοί Χημικοί ή Χημικοί Μηχανικοί, απασχολούνται σε άλλες και ίσως άσχετες "υπερπληθυσμιακές" υπηρεσίες. Αυτό ακριβώς το γεγονός δημιουργεί την μη σωστή λειτουργία του κράτους. Είναι αυτό που αρεσκόμαστε να λέμε "ελεγκτικοί κρατικοί μηχανισμοί". Έχετε την εντύπωση ότι το κράτος είναι κάτι παραπάνω από αυτό;
Εάν δουλεύανε σωστά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είσπραξης εσόδων και φόρων, εάν το κράτος προσπαθούσε για την σωστή εφαρμογή των νόμων του στους πολίτες, σε όλα τα επίπεδα, θα ήμασταν αυτή τη στιγμή σε αυτή την κατάσταση;
Κανείς δεν θα ήθελε να πληρώνει είτε είναι ένα κράτος, είτε μία ιδιωτική εταιρεία που η προσφορά και η αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών της είναι πλημμελής.
Η διαφορά έγκειται στο ότι, εάν δεν είσαι ευχαριστημένος με την ιδιωτική εταιρεία, φεύγεις και πας αλλού και αυτό μακροπρόθεσμα οδηγεί στο "κλείσιμο" της εταιρείας, εάν συνεχίζει να μην είναι αποτελεσματική, ενώ στο κράτος δεν μπορείς να μην συνδιαλλαγείς...εκτός και αν το κλείσεις το μαγαζί!
Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Εγώ είπα και ελάλησα και αμαρτία ουκ έχω
Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρουσα, τεκμηριωμένη και πλήρης ανάρτηση με την οποία συμφωνώ πλήρως.
Θα ήθελα μόνο να συμπληρώσω ότι -δίνοντας σου έτσι την αφορμή για μια νέα σου ανάρτηση- ότι ένας μύθος δημιουργείται για να εξυπηρετήσει άλλους σκοπούς, άλλοτε φανερούς και άλλοτε κρυφούς. Για παράδειγμα, ο μύθος του πυρηνικού ιρακινού οπλοστασίου σε συνδυασμό με τον περιβόητο -πνιγμένο στα ορυκτέλαια- κορμοράνο του Περσικού Κόλπου, έδωσε το άλλοθι για την επέμβαση στο Ιράκ. Ο μύθος ήταν αναλώσιμος, οι συνέπειες του ομως όχι.
Έτσι και στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, οι πολιτικές μείωσης των εισοδημάτων και των θέσεων εργασίας που τώρα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, έχουν ως άλλοθι τους μύθους που επικαλείσαι και την πίεση της Τρόικας. Το θέμα είναι για να δημιουργήσεις έναν μύθο πρέπει να ξέρεις την αλήθεια, έτσι ώστε να είσαι σίγουρος για την επιτυχία και την αληθοφάνεια του. Για παράδειγμα, αν οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν όντως 1 εκατ, τότε θα μπορούσες να πεις ότι είναι 1,5 εκατ (τουλάχιστον), ενώ αν ήταν 200 χιλ, τότε δεν θα έπρεπε με τίποτα στον μύθο σου να ξεπεράσεις το όριο των 500 χιλ για να μην εκτεθείς.
Έχουμε λοιπόν το παράδοξο ο δημιουργός να μην ξέρει τι και πόσα δημιούργησε και συλλήβδην να κατηγορεί 1 εκατ Δ.Υ που ταλαιπωρούν 10 εκατ πολίτες. Σας θυμίζει κάτι η στοχοποίηση μιας ομάδας πληθυσμού προκειμένου να γίνει αντιπαθής και μισητή στους υπόλοιπους και έτσι να νομιμοποιηθεί στην συλλογική συνείδηση οποιαδήποτε ενέργεια εναντίον της; (δεν θέλω να κάνω συνειρμούς με το παρελθόν και την εμπειρία σε τέτοιες πρακτικές κορυφαίας συνιστώσας της Ε.Ε.). Λάβετε δε υπόψη ότι μιλάμε για μια Ελληνική κοινωνία που χαρακτηριζόταν διαχρονικά από την λογική του "αφού δεν μπορώ να γίνω σαν εσένα, γίνε εσύ σαν εμένα".
Είναι λοιπόν μύθοι άγνοιας ή σκοπιμότητας;
Ότι και αν ισχύει, η δική μου διαπίστωση είναι κοινή: οι μύθοι που δεν προορίζονται για μικρά παιδιά προορίζονται για μικρά μυαλά και απεχθάνονται την αλήθεια, την λογική και τον χρόνο
Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήη παραπάνω διαπίστωσή σου είναι πολύ σωστή.
Βέβαια, οι πραγματικοί μύθοι, όπως λέει και ένα τραγούδι (κάπως παραποιημένο, αλλά αντί για το μύθο αναφέρει το παραμύθι) "τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν λένε ψέματα". Η παραπάνω περίπτωση είναι χαρακτηριστική. Δεν ξέραμε για το πραγματικό μέγεθος του πληθυσμού των υπαλλήλων, αλλά δεν λέγαμε και ψέματα, γιατί κάναμε υποθέσεις. Έτσι επαναλαμβάνοντας για χρόνια έναν μύθο, αυτό περνάει στην «κουλτούρα» των ανθρώπων, τόσο ώστε να θεωρείται και «νατούρα» πια. Είναι αυτό που λέει ο λαός: «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα». Πολλές φορές, επειδή δεν υπάρχει, τον δημιουργούμε επί τόπου (πόλεμος Ιράκ και Κορμοράνος) και με αλλεπάλληλες επαναλήψεις από τα ΜΜΕ προσπαθούν να περαστούν, αυτοί οι σύντομοι μύθοι, μέσα στο μυαλό των ανθρώπων για να πετύχουν την μέγιστη συναίνεση.
Με τα παραπάνω, μου δίνεις έναυσμα για την ανάλυση ενός σημαντικού μύθου, ο οποίος είναι και η ουσία της σημερινής κατάστασης. Χωρίς να μπορώ να τον προσδιορίσω ποσοτικά, γιατί δεν έχω πρόσβαση στα δεδομένα, ούτε τυγχάνω να είμαι και οικονομολόγος, αλλά σύμφωνα με τα όσα μας συμβαίνουν και χρησιμοποιώντας έναν λογικό ειρμό θα μπορούσα να πω το εξής:
Αφού, ζούμε σε μία κοινωνία εντελώς χαοτική και ανοργάνωτη, προσπαθώντας να βρούμε ψήγματα τάξης με τις παρεμβάσεις και τις πιέσεις της τρόικας και των γεγονότων, πως είμαστε σίγουροι ότι το χρέος μας είναι αυτό που επικαλούνται ή αν το θέλεις διαφορετικά και πιο «επαναστατικά»:
Ποιος μας λέει ότι ξέρουμε πραγματικά τα «πραγματικά» μας έσοδα και δεν είναι περισσότερα από ότι τα υπολογίζουμε; (μπορεί βέβαια και πολύ λιγότερα). Αν είναι αληθή τα όσα λένε περί πολλών «κρυφών» λογαριασμών και κονδυλίων, εάν είναι αλήθεια ότι η ΕΛΣΤΑΤ φούσκωσε το έλλειμμά, εάν η ΕΕ δεν «ήξερε» για το έγκλημα τόσο καιρό,εάν αναλογιστούμε και το μέγεθος του χάους στο κράτος, τότε προσωπικά αμφιβάλλω εάν έχουμε μία πραγματική εικόνα του μεγέθους του χρέους και των ελλειμμάτων των προϋπολογισμών μας. Και στο κάτω-κάτω αυτό το χρέος είναι όλο νόμιμο ή κάποιο μέρος του προέρχεται και από παράνομες πράξεις που ο Ελληνικός λαός δεν γνωρίζει;
Όλα αυτά βέβαια, είναι υποθέσεις και όχι η αλήθεια. Απλώς ας προβληματιστούμε ως Έλληνες, εάν κατέχουμε όλη την αλήθεια ή αρεσκόμαστε μόνο σε αυτά που ακούμε και υποθέτουμε; (όπως κάνω εγώ τώρα).
Είναι καιρός νομίζω για αλήθειες. Θα πρέπει όμως να τις ψάξουμε και να τις βρούμε, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας, την λογική και την ευελιξία να αναπροσαρμόζουμε τις παλιές μας ιδέες και σκέψεις, όσο επίπονες και απογοητευτικές και αν είναι, σε σχέση με αυτά που υποστηρίζαμε παλιότερα, ώστε να αναλύουμε τα δεδομένα με την μέγιστη δυνατή αντικειμενικότητα.