Το ίδιο ερώτημα, φαντάζομαι ότι θα ξανά τεθεί για άλλη μια φορά όσο θα περνάει ο καιρός και το πρόβλημα του ελλείμματος και του χρέους θα μεγαλώνει. Πιθανότατα κατά τον Σεπτέμβρη όταν θα επαναξιολογηθούν τα αποτελέσματα του 2ου μνημονίου.
Ανατρέχοντας στο δημόσιο χρέος από το 1970 ως σήμερα, διαπιστώνουμε ότι οι μεγαλύτερες κλίσεις της καμπύλης (μεγάλη αύξηση ή μείωση) έγινε ακριβώς στο 1980 με την ένταξη μας στην ΕΕ (αύξηση), στα μέσα της περιόδου Σημίτη με την ένταξη μας στο ευρώ (μείωση) και την ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων (αύξηση ανάπτυξης λόγω δημοσίων έργων) και τέλος στο μέσο της περιόδου Καραμανλή (τέλος ολυμπιακών έργων).
Αυτό όμως τι σημαίνει πρακτικά;
Ένας αδύναμος κρίκος, όπως εμείς, προσδεθήκαμε σε μία ομάδα κρατών με μεγαλύτερες δυνατότητες από εμάς, προσδοκώντας στο άμεσο μέλλον να κερδίσουμε και εμείς λίγο από την ισχύ τους (ανάπτυξη, παραγωγικότητα, σκληρό νόμισμα, ποιότητα ζωής κλπ). Αυτό όμως προϋποθέτει ότι θα πρέπει να χάσεις ένα κομμάτι της ευελιξία σου, γιατί θα πρέπει να "παίξεις" με τους κανόνες των ισχυρών της ομάδας. Με άλλα λόγια ανεβάσαμε τον πήχη τόσο ψηλά που δεν μπορούσαμε να τον πηδήξουμε. Εάν συν τις άλλοις προσθέσουμε και τα προβλήματα απορροφητικότητας των κονδυλίων (σε ποιους τομείς και πως αξιοποιήθηκαν) τότε το πρόβλημα μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.
Εκεί που θα περίμενε κανείς η ανάπτυξη, οι επενδύσεις και η ανταγωνιστικότητα της χώρας ότι θα αυξηθεί, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Μην ξεχνάμε ότι την περίοδο μέχρι και την δεκαετία του 1980 πολλές μεγάλες και με προσδοκίες Ελληνικές Βιομηχανίες κλείσανε (π.χ. μήπως θυμόμαστε πότε η Βιομηχανική Περιοχή Βόλου ρήμαξε;). Για παράδειγμα η ελληνική φαρμακοβιομηχανία κάλυπτε το 80% των αναγκών. Επίσης υπήρχε και ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία που άνθισε εκείνο τον καιρό (δες εδώ). Τα παραδείγματα πολλά. ΙΖΟΛΑ-ΠΙΣΤΟΣ, Αθηναϊκή Χαρτοποιία, Πειραϊκή-Πατραϊκή, GRUNDING HELLAS (τηλεοράσεις και ηλεκτρονικές συσκευές υψηλής ποιότητας) κλπ. Λίγο πριν ή μετά την μεταπολίτευση, οι βιομηχανίες αυτές, οι οποίες απασχολούσαν αρκετά μεγάλο προσωπικό και αποτελούσαν το παραγωγικό κομμάτι της χώρας, έκλεισαν.
Άρα, ο μύθος ότι δεν παράγουμε τίποτα ισχύει μόνο σήμερα. Παλιότερα αυτό όμως δεν συνέβαινε και μάλιστα έδειχνε ότι το μέλλον αυτή της χώρας σε επενδύσεις και ανταγωνιστικότητα θα ήταν λαμπρό.
Πέρα από τις όποιες λάθος πολιτικές που εφαρμόστηκαν, ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης την έχει και η ένταξή μας στην ΕΕ. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι μία τόσο μικρή και ανίσχυρη χώρα θα την δέχονταν έτσι χωρίς να "πληρώσει" κάποιο αντίτιμο από τις μεγάλες δυνάμεις της οικονομίας στις οποίες προσδεθήκαμε;
Μόνο και μόνο οι συνθήκες που υπογράψαμε, για την αθρόα εισαγωγή αγαθών πιο ανταγωνιστικών σε τιμή και μπορεί και σε ποιότητα εν΄όψει της "Κοινής Αγοράς", δεν υπήρξε κατασταλτικό μέτρο για την Ελληνική Οικονομία; Πως φτάσανε στην χρεοκοπία αυτές οι βιομηχανίες; Γιατί πρώτα χρεοκοπήσανε και μετά κοινωνικοποιηθήκανε επί ΠΑΣΟΚ. Εάν ήταν υγιείς δεν θα είχε τεθεί ποτέ αυτό το ζήτημα. Απλά το περιβάλλον ανταγωνιστικότητας με την είσοδό μας στην ΕΟΚ έγινε πιο σκληρό.
Εδώ να προσθέσουμε και το θετικό ισοζύγιο σε αγροτική παραγωγή που είχε τόσα χρόνια η Ελληνική Οικονομία. Τώρα η εισαγωγή πολυεθνικών σκουπιδιών (π.χ. παγοκολόνες γάλακτος) είναι αυξημένη όσο ποτέ άλλοτε. Πότε η Ελλάδα εισήγαγε σιτάρι, κρέας και γάλα και ένα σωρό άλλα αγροτικά προϊόντα; Ποιος έβαλε το ερώτημα τι θα παράγουμε και σε τι ποσότητα (επιδοτήσεις ΕΕ για τα αγροτικά προϊόντα); Γιατί θα πρέπει να είμαι αναγκασμένος να φυτέψω π.χ. ροδιές ή βατόμουρα ή άλλα "εναλλακτικά" αγροτικά προϊόντα για να μπορούμε να παίρνουμε τις επιδοτήσεις; Οι ανάγκες μου για βατόμουρα είναι μεγαλύτερες από την ανάγκη μου για γάλα ή ψωμί;
Αυτή είναι η πολιτική της ΕΕ και το τίμημα για τις μικρές και ασθενέστερες οικονομικά χώρες όταν ανήκουν σε μία ομάδα ισχυρών κρατών που καθορίζουν το μέλλον τους πάνω στο δικό μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα και θα πρέπει να την δεχθούμε (από 4,2% το 1981, η ανεργία ξεπέρασε το 10,5% το 1997).
Από την άλλη πλευρά αυτό μας προσφέρει η ΕΕ, είναι η ασφάλεια ενός ισχυρού νομίσματος ή μήπως όχι; Αφού λοιπόν επήλθε η κατάρρευση της βιομηχανίας μας, τώρα μας έμεινε το σκληρό νόμισμα. Το σκληρό νόμισμα που μας κάνει πιο "ανταγωνιστικούς" στις εισαγωγές προϊόντων από τρίτες χώρες και ειδικότερα σε ενέργεια (πληρώνουμε σε δολάρια). Άρα το ευρώ τι μας προσφέρει;
Το ευρώ μας δίνει την δυνατότητα να αγοράζουμε πιο φθηνά τα εισαγόμενα προϊόντα, που σε άλλες εποχές δεν θα μπορούσαμε. Θυμάστε την διαφήμιση "Ο Λαλάκης ο Εισαγόμενος", τσάμπα πράγμα παφ και τάλιρο; Θυμάστε την καμπάνια που είχε γίνει την δεκαετία του '80 για να προτιμήσουμε τα ελληνικά προϊόντα; Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε για να τα ξεχάσουμε, κυρίες και κύριοι αναγνώστες (μαζί και ο υπογράφοντας); Μήπως ξεχάσατε και τις χωματερές;
Ε αυτό πάει πολύ! Τα έχουμε ξεχάσει σχεδόν όλα και αναγκαζόμαστε τώρα να αποδείξουμε το αυταπόδεικτο. Αναγκαζόμαστε δηλαδή να μπούμε σε τεχνητά ψευτοδιλήμματα και να απαντήσουμε σε ερωτήματα που έχουν ήδη απαντηθεί εδώ και χρόνια ή υπάρχουν οι απαντήσεις πια, ανατρέχοντας στην ιστορία.
Τώρα όσον αφορά το χρέος και το έλλειμμα, την στάση πληρωμών, το υπέρογκο κράτος και το τι θα πρέπει να γίνει.
Τι λένε τα νούμερα
Οι αριθμοί για πολλούς από εμάς δεν λένε την αλήθεια ή πολλοί τα χρησιμοποιούν για να δείξουν άλλους δείκτες ή άλλα μεγέθη, θα έλεγα εγώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα νούμερα λένε την αλήθεια αρκεί να βρεις τα πραγματικά εκείνα μεγέθη που περιγράφουν την κατάσταση και το πραγματικό πρόβλημα. Θα σας πρότεινα να δείτε όλη την παρακάτω εκπομπή και να κρίνετε αντικειμενικά.
Το έλλειμμα
Με βάση τα εθνολογικά στοιχεία, την τελευταία 10ετία δανειστήκαμε 490 δις. Από αυτά τα 450 δις πήγανε σε εξυπηρέτηση του χρέους (τόκοι, πανωτόκια και αρχικό κεφάλαιο). Δηλ. πάνω από το 90% των δανειζομένων χρημάτων πήγανε για αποπληρωμή παλιών δανείων. Τα υπόλοιπα 40 δις που περισσεύουν, τα 20 δις είναι το δημοσιονομικό συσσωρευμένο έλλειμμα της δεκαετίας (αθροιστικό έλλειμμα στα 10 χρόνια) και τα υπόλοιπα 20 δις κανείς δεν ξέρει που φαγωθήκανε (μίζες λέω εγώ). Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό έλλειμμα μας είναι στο περίπου, 20δις/10χρόνια = 2 δις ευρώ έλλειμμα το χρόνο. Ο ετήσιος προϋπολογισμός μας δηλαδή είναι ελλειμματικός κατά 2 δις.
Εάν δείτε την συνέντευξη, θα διαπιστώσετε ότι σε αυτά που λέει ο Καζάκης δεν διαφωνεί κανείς από τους 3 οικονομολόγους, οι οποίοι είναι αντίθετοι με την άποψή του (την έξοδο της χώρας στην δραχμή ή αλλιώς εθνικό νόμισμα).
Τώρα μήπως κάτι αλλάζει στη σκέψη μας; Μήπως νιώθουμε λίγο εξαπατημένοι με τον μύθο της στάσης πληρωμών; Αλήθεια τα 2δις, μήπως είναι πιο διαχειρίσιμα;
Δηλαδή, εάν δεν δίναμε τόκους και δάνεια στους δανειστές μας και είχαμε μόνο τον εθνικό προϋπολογισμό μας δεν θα τα καταφέρναμε με λιγότερες θυσίες; Εάν σταματούσαμε να πληρώνουμε τα "Δάνεια της Αγλλίας" δεν θα μπορούσαμε να βρούμε τα 2δις από τους πολίτες και με λιγότερες θυσίες από ότι τώρα; Για κάνετε έναν απλό υπολογισμό:
Ο σημερινός οικονομικά ενεργός πληθυσμός της χώρας είναι γύρω στα 4.000.000. Αν υποθέσουμε ότι το κάθε άτομο ξοδεύει 20 ευρώ την ημέρα για τα καθημερινά του έξοδα και το ΦΠΑ είναι ακόμη στο 19%, (τα 3.8 ευρώ από τα 20 πάνε στο κράτος) πόσα είναι τα ετήσια έσοδα;
[4.000.000 άτομα] χ [20 ευρώ/άτομο ανά ημέρα] χ 0.19 χ [365 ημέρες] = 5.548.000.000,00 € ετησίως.
Αυτό όμως το ποσό έχει συμπεριληφθεί στον τρέχοντα προϋπολογισμό. Πόσο όμως κερδίζει το κράτος από την αύξηση του ΦΠΑ στο 23%;
Το κράτος κερδίζει τώρα από κάθε 20 ευρώ, 4.6 ευρώ. Εάν υποθέσουμε ότι μία υγιείς κυβέρνηση δεν θα έπαιρνε τα σημερινά τρομοκρατικά μέτρα της αγοράς (επιχειρησιακές συμβάσεις, έκτακτες εισφορές, ΔΝΤ και χρεοκοπία και όλα τα συναφή) και διατηρούσε τα ίδια επίπεδα ανεργίας, τότε το συνολικό έσοδο, θα ήτανε με τον ίδιο υπολογισμό:
6.716.000.000,00 €
δηλαδή το κέρδος από την αύξηση του ΦΠΑ θα ήτανε 1.168.000.000,00 €. Μέχρι τα 2δις μας μένουν 832.000.000,00 €. Εγώ λέω ότι χοντρικά θα έπρεπε να βρούμε άλλο 1δις. Διαχειρίσιμο;
Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι
Εδώ θα μιλήσουν τα νούμερα. Μία εικόνα χίλια νούμερα και μία αλήθεια. Δείτε παρακάτω για την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Δείτε που είμαστε εμείς και ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στον μύθο μας.
Μήπως έγινε κάποιο λάθος με τα νούμερα; Το τελευταίο διάγραμμα μήπως δεν είναι της χώρας που έχει σημαία την ιδιωτική πρωτοβουλία και τον καπιταλισμό;
Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν "φιλελεύθερες" χώρες που οι κρατικές τους δαπάνες υπερβαίνουν το 50% του ΑΕΠ!!!!. Για παράδειγμα οι φίλοι μας οι Γερμανοί είναι λίγο πιο πάνω από εμάς. Καλό ε!
Η Λύση
Γυρνάς σε εθνικό νόμισμα. Επαναδιαπραγματεύεσαι το εξωτερικό σου χρέος (εγώ μπορώ να πληρώσω μόνο τόσα χρήματα και όχι 450δις!!!! σε 10 χρόνια) και μηδενίζεις το ιδιωτικό σου χρέος εθνικοποιώντας τις τράπεζες και εφαρμόζοντας την σεισάχθεια. Αυτό θα δώσει ανάσα στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα θα δημιουργήσει το κίνητρο και λόγω εθνικού νομίσματος να γίνεις ανταγωνιστικότερος στις εξαγωγές σου. Η ακρίβεια των εισαγόμενων προϊόντων, από τα οποία πολλά είναι τα σκουπίδια των πολυεθνικών, θα αναγκάσει τον πληθυσμό να στραφεί στην εγχώρια παραγωγή. Το ισοζύγιο των αγροτικών προϊόντων θα γίνει θετικό και θα είσαι όχι μόνο αυτάρκης, αλλά θα μπορείς να εξάγεις και να μοσχοπουλάς τα καλύτερά σου προϊόντα στην Ευρωπαϊκή αγορά σε ανταγωνιστικές τιμές.
Να μην ξεχάσουμε και τις επενδύσεις που θα γίνουν σε μία χώρα με "μαλακό νόμισμα", ενώ για την Ενέργεια...Τι να πω; Αυτό δεν έχουν βάλει στο μάτι οι δανειστές μας (Ορυκτός πλούτος, αέρας, ήλιος, άνεμος και κύματα και όλες τις συναφείς προς αυτές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Με ένα εθνικό σχέδιο θα μπορούμε να αναγεννηθούμε σε λιγότερο από 10 χρόνια και όχι στα 30 ή 40 που θα βγούμε από την στενωπό με τον εξακολουθητικό δανεισμό και αν βγούμε ποτέ.
Και για να τελειώσει το παραμύθι εδώ, το πρόβλημά μας είναι η σωστή οργάνωση και η διαχείριση του δημόσιου τομέα. Αυτό προϋποθέτει πολιτική βούληση, αξιοκρατία και δικαιοσύνη. Ας εκλέξουμε λοιπόν αυτούς που πραγματικά αξίζουν και όχι επειδή τόσα χρόνια ανήκουμε σε μία ιδεολογία ταγμένοι από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που θα πεθάνουμε (λες και υποστηρίζουμε ποδοσφαιρική ομάδα). Για να εκλέξουμε όμως αυτούς που πραγματικά αξίζουν, αυτούς που πραγματικά είναι αξιοκρατικοί και δίκαιοι, θα πρέπει πρώτα από όλα το πολιτικό σύστημα να είναι αξιοκρατικό και δίκαιο και το μόνο αξιοκρατικό και δίκαιο πολιτικό σύστημα είναι η δημοκρατία χέρι χέρι με την απλή αναλογική.
Πολλοί έχουν καταλάβει ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό, αλλά λίγοι έχουν καταλάβει σε αυτή τη χώρα ότι για να δοθεί πολιτική λύση θα πρέπει να υπάρχει ο μηχανισμός του αυτοελέγχου και της αυτοκριτικής των πολιτικών μας μέσα από το ίδιο το σύστημα. Αυτή τη στιγμή δρουν ανεξέλεγκτα στο όνομα της πλειοψηφίας. Σε μία κυβέρνηση που θα συμμετέχουν προσωπικότητες από διάφορους πολιτικούς χώρους δεν θα μπορεί εύκολα να περνάνε νόμοι και διατάξεις που να υποθάλπουν το Εθνικό Συμφέρον. Σε μία τέτοια κυβέρνηση με διάφορες πολιτικές προσωπικότητες, θα φανούν ποιοι έχουν να αρθρώσουν πραγματικά πολιτικό λόγο και ποιοι καταγγελτικό. Θα ελέγχει ο ένας τον άλλον γιατί θα υπάρχει ο φόβος, αν το θέλετε, της σπίλωσης των πολιτικών τους χώρων και ιδεολογιών από τους πολιτικούς που συνδιαλέγονται μεταξύ τους σε ένα κυβερνητικό σχήμα. Και εν πάσει περιπτώσει, γιατί θα πρέπει να περνάνε πάντα όλοι οι νόμοι της δήθεν πλειοψηφίας.
Η ψήφος του πολίτη θα πρέπει να έχει πάντα νόημα και δεν θα πρέπει να την κλέβει το πρώτο και το δεύτερο κόμμα και οι συνήθεις ύποπτες πλειοψηφίες.
Για αυτό όχι σε πλειοψηφίες. Ποικιλία στην πολιτική όπως και στην ζωή.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο αν ορίζουμε την τύχη μας μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας αποτελεσματικά. Εξάλλου οι ίδιες πολιτικές και οι ίδιες λύσεις δεν μας οδήγησαν εδώ που είμαστε τώρα; Γιατί θα πρέπει να τις ακολουθούμε ξανά και ξανά;
Γιατί να περιμένουμε από αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα να είναι και ταυτόχρονα η λύση του;
.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου