Πρόταση για ένα καινούργιο δημοκρατικό πολίτευμα ή αλλιώς "Δημοκρατία +"

Άραγε έχει αναρωτηθεί κάποιος εάν υπάρχει καλύτερο πολίτευμα από την Δημοκρατία; Πάντως σίγουρα όλοι έχουμε αναρωτηθεί, εάν από τα υπάρχοντα πολιτεύματα υπάρχει κάποιο που μπορεί να είναι καλύτερο από την Δημοκρατία. Πιο δίκαιο, πιο αντιπροσωπευτικό, πιο αξιοκρατικό, πιο ανθρώπινο πολιτικό σύστημα. Κάποιο που να αντιπροσωπεύει πλήρως την λαϊκή επιταγή και να ενισχύει την συμμετοχή του λαού. Κάποιοι από εμάς θεωρούμε, λόγω και πολιτικών πεποιθήσεων, τον κομμουνισμό. Κάποιοι άλλοι είναι υπέρμαχοι του αναρχισμού. Υπάρχουν επίσης και οι απόψεις ότι η πολύ δημοκρατία δρα ανασταλτικά στην ανάπτυξη της κοινωνίας, θεωρώντας ότι και ένας τύπος μοναρχισμού (βασιλεία, δικτατορία) θα ήταν καλό για την χώρα μας ή και για άλλες χώρες.


Τέλος υπάρχουν και αυτοί που μιλάνε για αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Παραμένουν σθεναρά στην θέση ότι το πολίτευμα μας, αλλά και όχι μόνο το δικό μας, θα πρέπει να αναβαθμιστεί. Υποστηρίζουν ότι πολλές φορές το πολίτευμα της δημοκρατίας, που εφαρμόζεται σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες, είναι μόνο κατ΄ όνομα και δεν εκφράζει πλήρως όλους τους πολίτες. Ακόμη και σε χώρες που έχουν αυτοανακηρυχθεί ως οι πιο δημοκρατικές του πλανήτη, εντούτοις στα κοινοβούλια τους συμμετέχουν δύο μόλις κόμματα (ΗΠΑ), ενώ για παράδειγμα στο Βρετανικό υπάρχει και η βουλή των λόρδων οι οποίοι "εκλέγονται" ελέω συγγένειας και τίτλου μέχρι τον θάνατο τους.


Στην Ελλάδα ο λαός επιλέγει, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, να εκλέγει βάσει δημοκρατικών διαδικασιών τους "λόρδους" του μέχρι τον θάνατο τους, έχοντας όμως μία μεγάλη γκάμα επιλογών από μικρά και μεγάλα κόμματα. Παρόλα αυτά ο δικομματισμός θριαμβεύει και σε αυτή τη χώρα.


Με άλλα λόγια, όπως φαίνεται στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα, αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, ή αν θέλετε παρουσιάζονται τα ίδια συμπτώματα. Φαίνεται ότι οι λαοί των δημοκρατικών χωρών, νιώθουν κάποιου είδους ανασφάλειας ή και επηρεάζονται από τις τεχνικές των manager και των συμβούλων των πολιτικών, καθώς και τις πληροφορίες ή την προπαγάνδα που διοχετεύουν τα καθοδηγούμενα λίγο ή πολύ, στα μυαλά των ψηφοφόρων τους, ΜΜΕ.


Πολλοί είμαστε δυσαρεστημένοι κατά γενική ομολογία από το πόσο εύκολα παίρνονται αποφάσεις και ψηφίζονται νόμοι από τους αντιπροσώπους του λαού εις βάρους του πολλές φορές. Οι πλειοψηφικές κυβερνήσεις μπορούν εύκολα, με το υπάρχων σύνταγμα, να περάσουν οποιοδήποτε νομοσχέδιο παρότι διαφωνεί (για τους δικούς του πολλές φορές μικροκομματικούς λόγους) τα 3/4 ή 4/5 του κοινοβουλίου.


Το παράλογο είναι ότι όλοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα της λαϊκής κυριαρχίας. Ο λαός μίλησε και έβγαλε την ετυμηγορία του λένε, ακόμη και αν μόνο ή κάτω από το 50% του λαού συμφωνεί με το πρόγραμμα του πρώτου κόμματος, ενώ το υπόλοιπο 50% και περισσότερο έχει ψηφίσει τα άλλα κόμματα, είτε από αντίδραση, είτε γιατί συμφωνούν με τα προγράμματα τους.


Εάν διαβάσουμε το σύνταγμα μας, αλλά και με αυτά που έχουμε διδαχθεί στο σχολείο, καθώς και σε αυτά που ισχύουν σε όλο τον κόσμο, η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που ο λαός είναι κυρίαρχος. Ο λαός επιλέγει τους αρμόδιους του, όχι για να του ασκήσουν εξουσία (στην Δημοκρατία την εξουσία την ασκεί ο λαός), αλλά για να κάνει όλη την "βρώμικη" δουλειά που απαιτεί ένα κράτος (να νομοθετεί, να εκτελεί, να συντάσσει, να δικάζει, να συνδιαλέγεται και να διεκπεραιώνει τα διάφορα θέματα που προκύπτουν με τα άλλα κράτη κλπ.).


Όμως τι είναι ο λαός; Είναι κάτι που μπορεί να διαχωριστεί; Όταν το 40% και το 50% του λαού, αναθέτει σε κάποιο κόμμα τις παραπάνω αρμοδιότητες, γιατί είναι λογικό να τις έχει, ενώ το 60 και το 50% του "άλλου" λαού διαφωνεί; Ποιος είναι ο κυρίαρχος λαός; Το 40, το 50 ή το 60% του λαού που επιλέγει τους αντιπροσώπους του να τον εκπροσωπήσουν;


Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το 40% μπορεί να κυβερνήσει, όπως γίνεται και σήμερα. Το άλλο όμως 60% πως μπορεί να αλλάξει μια κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική; Σίγουρα πάντως όχι μέσα από την πλειοψηφία του κοινοβουλίου, έτσι όπως είναι σήμερα. Έτσι λοιπόν η μείζονα ή η ελάσσων αντιπολίτευση καταφεύγει σε κομματικές κορώνες, άνευ σημασίας, και προσπαθεί να πάρει με το μέρος της τον λαό ώστε τις επόμενες εκλογές να είναι αυτό κυβέρνηση ή να αυξήσει τα ποσοστά του, με όλα τα συνεπακόλουθα αυτής της πράξης, όπως:
-διχασμός,
-ψεύτικες υποσχέσεις,
-ψεύτικες εντυπώσεις,
-"τσάμπα μάγκες"
-"μαγκιές που κοστίζουν"
και άλλες πολλές αιτίες που δημιουργούν τα παραπάνω αναφερόμενα συμπτώματα.


Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα κενό, που ίσως δεν έχουμε σκεφτεί. Εγώ θα το έλεγα δημοκρατία πλην (Δημοκρατία -). Αντί λοιπόν να ενστερνιστούμε κάποιο άλλο εκλογικό και πιο αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό σύστημα, από τα υπάρχοντα (π.χ. Γερμανικό μοντέλο) ή να γυρνάμε πίσω στα ήδη εφαρμόσιμα πολιτικά συστήματα και πολιτεύματα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο, δικό μας Ελληνικό μοντέλο, που να γίνει ο προπομπός για μία καινούργια διακυβέρνηση για όλα τα κοινοβούλια του κόσμου.



Το μοντέλο της Δημοκρατίας +

Το λογικό επιχείρημα πίσω από αυτό το μοντέλο είναι μόνο ένα:


Ο λαός είναι μόνο ένας, ενωμένος και μοναδικός κυρίαρχος σε ένα έθνος. Ως εκ' τούτο ο λαός δεν διαχωρίζεται σε πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Δεν κατακερματίζεται, δεν μπορεί να διασπαστεί, δεν μπορεί να εκφραστεί μερικώς από τους εκπροσώπους του, δεν μπορεί να κυβερνηθεί μερικώς (πλειοψηφία), ούτε μέρος του λαού να εξουσιάσει το άλλα μέρη του, είτε ως έννοια είτε και ως οντότητα. Έτσι η εκπροσώπηση του λαού δεν πρέπει να είναι μερική, αλλά ολική και σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής του, οικονομικής και πολιτικής του πραγματικότητας.


Για να επιτευχθεί όμως αυτό θα πρέπει όλα τα μέρη του λαού, με τις διαφορετικές απόψεις και ιδεολογίες, εκφρασμένη μέσα από την ψήφο του που αποδίδει στα διάφορα κόμματα, να κυβερνήσουν.


Κατά την εκλογική διαδικασία, ο λαός δικαιούται να επιλέξει πρόσωπα από διάφορους πολιτικούς χώρους που τον αντιπροσωπεύουν, όχι χωριζόμενο κατά κομματικό ψηφοδέλτιο, αλλά κατά υπουργείο ή κατά αρμοδιότητα.


Κάθε αρμοδιότητα ή κάθε υπουργείο είναι ένα ψηφοδέλτιο, στο οποίο θα υπάρχουν όλα τα κόμματα προτείνοντας τα δικά τους πρόσωπα. Όπως ακριβώς όταν ψηφίζουμε και για την αρμοδιότητα του Πρωθυπουργού. Γιατί να μην επεκταθεί και στις άλλες αρμοδιότητες που αναθέτει ο λαός;


Έτσι, εκ' των πραγμάτων, θα προκύψουν κυβερνήσεις με πρόσωπα από όλα τα κόμματα ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ!!! Οι εκπρόσωποί του υποχρεώνονται να συγκατοικήσουν με αντίπαλες ιδεολογίες και να βάλουν την δική τους πινελιά, να αναδείξουν την προσωπικότητά τους και να αντισταθούν σε εσωτερικές αντιλαϊκές εκτροπές με την μορφή νόμων και νομοθετημάτων, που σε άλλη περίπτωση θα περνούσαν οι "δήθεν" μέχρι τώρα πλειοψηφίες του εκάστοτε κοινοβουλίου.


Το πολιτικό σύστημα θα αυτοκαθαρθεί από την διαφθορά και θα συντηρείται από τον αυτοέλεγχο που θα προκύψει από ένα τέτοιο μοντέλο διακυβέρνησης, καθώς και από την προσωπική κρίση του λαού σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αφού ο πολίτης θα έχει πολύ περισσότερες επιλογές προσώπων να επιλέξει και να ξαναμοιράσει τις αρμοδιότητες, αποκομμένος από την κομματική επιλογή και την ψευδή διχόνοια των ιδεολογιών.
Το παραπάνω μοντέλο, όσο και αν φαίνεται ανεφάρμοστο σε μερικούς πολίτες, εντούτοις θα ήθελα να επισημάνω ότι αυτό γίνεται εν΄ μέρει και έμμεσα στην τοπική αυτοδιοίκηση ως συνέπεια του εκλογικού αποτελέσματος. Ο αντιδήμαρχος του κάθε τμήματος ή αρμοδιότητας της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι το πρόσωπο του δεύτερου κόμματος.
Η κοινωνία και το κράτος θα αυτοοργανωθεί σε πιο στερεές βάσεις με κύρια συστατικά την αξιοκρατία και την δικαιοσύνη να απεμπλέκονται από μικροσυμφέροντα και συντεχνίες, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων.


Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί και ο τρόπος σκέψεις μας. Η διακυβέρνηση έχει πια απλωθεί σε όλα τα επίπεδα και κατανέμεται  συλλογικά και σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, είτε λέγεται οικογένεια, είτε επιχείρηση, είτε κράτος. Οι αποφάσεις δεν παίρνονται αποκλειστικά από τους manager, ούτε από συγκεντρωτικά κέντρα εξουσίας, αλλά ακούγονται οι γνώμες και οι προτάσεις από τα χαμηλότερα επίπεδα. Το νέο μοντέλο ηγεσίας εξασκείται αμφίδρομα ακόμη και παράπλευρα (βλέπε μεγάλες εταιρείες Google, Microsoft και Apple)


Είναι καιρός η δημοκρατία να ενισχυθεί και να ανανεωθεί παγκόσμια, ώστε να γίνει πιο ανθρώπινη και πιο κοινωνική. Να αφουγκραστεί καλύτερα τις ανησυχίες των λαών που παλεύουν για μία πιο καλύτερη ποιοτικά, ειρηνική και δίκαιη κοινωνία. Μια κοινωνία που θέλει να μοιράζεται την γνώση και την επιστήμη, τον πολιτισμό και την τέχνη σε όλες τις γωνιές της γης, να επικοινωνεί, να δημιουργεί και να προσφέρει στα μέλη της και στην παγκόσμια κοινότητα.


Οι γεννήτορες της Δημοκρατίας και πρόγονοί μας, θεωρούσαν τον άνθρωπο ως πολιτικό ον και όχι άδικα. Πολλά σχεδόν από τα κοινωνικά ή οικονομικά προβλήματα είναι και θέμα πολιτικών αποφάσεων. Γιατί τότε ένα δίκαιο και αξιοκρατικό πολιτικό σύστημα να μην δώσει και το σωστό αποτέλεσμα;