Οι Τρεις Αλήθειες

Τα οικονομικά μοντέλα και οι θεωρίες τους παραπαίουν σε τέτοιο βαθμό, που και οι ίδιοι οι οικονομικοί αναλυτές δυσκολεύονται να καταλάβουν τι θα ακολουθήσει.
Γιατί η κρίση παραμένει και γιατί πάντα βγαίνουν έξω από τις προβλέψεις τους;
Κάθε φορά ακούμε:
- αυτή είναι η πιο κρίσιμη συνεδρίαση,
- η πιο κρίσιμη στιγμή και μετά από αυτή θα εξαρτηθεί το μέλλον της χώρας
- η χώρα δεν θα έχει να πληρώσει σε ένα μήνα μισθούς και συντάξεις, μα πάντα υπάρχει και κάποια παράταση.




Εδώ και 3-4 χρόνια, ακούμε αυτό τον συρφετό απόψεων και δηλώσεων. Από αξιωματούχους της ΕΕ, της τρόικας, από πρωθυπουργούς και οικονομολόγους, από πολιτικούς και απλούς πολίτες. Την τελευταία παράταση μας την δίνουν οι αμερικανικές εκλογές με αποτέλεσμα η δόση να μετακινηθεί για αρχές Νοέμβρη. Επίσης, έχουμε πλευριτώσει από τα μέσα έξω από την ευρωζώνη. Πριν οι Γερμανοί μας ήθελαν εκτός…τώρα εντός και ποιος ξέρει πόσες φορές θα αλλάζουν γνώμη αυτοί, αλλά και οι δορυφόροι τους.
Ασταθείς καταστάσεις! Πολυφωνία, χάος και αναξιοπιστία.
Αλήθεια! Υπάρχει κάποια αλήθεια πίσω από όλα αυτά;


Η πρώτη αλήθεια είναι ότι πίσω από όλα αυτά, είναι η αμφισβήτηση σε όλα όσα ακούμε καθημερινά. Αυτό που σίγουρα είναι αλήθεια, είναι ότι με το να "κατεβάζεις" και να "ανεβάζεις" την αξιοπιστία μιας χώρας, μπορεί κάποιος να αγοράζει και να πουλάει αντίστοιχα χρηματιστηριακά προϊόντα, κερδίζοντας υπέρογκα ποσά.
Τι γίνεται όμως με εμάς τους πολίτες, οι οποίοι είμαστε και οι αποδέκτες των μέτρων;
Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι για να κερδίσουν κάποιοι υπέρογκα ποσά, θα πρέπει κάποιοι άλλοι να δώσουν το χρήμα τους. Αυτοί οι κάποιοι είμαστε εμείς. Αλλά για να τους τα δώσουμε, θα πρέπει να συναινέσουμε και για να συναινέσουμε είμαστε "αναγκασμένοι" να ακούμε αυτή την πολυφωνία για να πιστέψουμε ότι όντως το πρόβλημα είναι δικό μας και όχι των τραπεζών.
Έτσι λοιπόν, λουσμένοι με τι ενοχές μας από την κορφή ως τα νύχια, λέμε: Ναι! έχουμε πρόβλημα και πρέπει να το λύσουμε. Ναι! φταίμε και είμαστε διατεθειμένοι να ενδώσουμε σε κάθε επιθυμία των δανειστών μας. Αδιαπραγμάτευτα. Στηρίζουμε κάθε επιθυμία τους, θωρώντας την αλήθεια αυτή ως αναμφισβήτητη.
Η τρίτη αλήθεια είναι ότι όντως έχουμε πρόβλημα και αυτή είναι και η πιο σημαντική. Οι πολυφωνίες στην ΕΕ, οι δανειστές και οι έξωθεν παρεμβάσεις σταματούν να έχουν το πλεονέκτημα στις διαπραγματεύσεις, όταν λυθεί ο γρίφος αυτής της αλήθειας. Όταν δοθεί η λύση ή μάλλον η πραγματική λύση.
Η Τρίτη αλήθεια, εμπεριέχει και άλλες πολλές μικρές αλήθειες γαρνιρισμένη με μεγάλους και μικρούς μύθους, όπως ο υπέρογκος αριθμός υπαλλήλων, μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές, «μαζί τα φάγαμε», συνδικάτα και αριστερά, η νοοτροπία του Έλληνα στην ψήφο και στην κοινωνικοοικονομική ζωή και φυσικά η περιβόητη έλλειψη ανάπτυξης.
Ο καθένας θα μπορούσε να αναπτύξει το δικό του επιχείρημα και σίγουρα έχει την δική του γνώμη (κι εδώ πολυφωνία και χάος). Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η αλήθεια αυτή δείχνει ότι η λύση είναι καθαρά διαρθρωτική. Δεν καταπολεμάται με πρόστιμα ή ισοπεδωτικά μέτρα. Δεν κερδίζεις ποτέ επί της ουσίας από ένα σύστημα τόσο κλειστό όσο η Ελληνική οικονομία. Και δεν κερδίζεις γιατί στερείται εθνικής στρατηγικής, στερείται θεσμών και δεν έχει την υποστήριξη της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Από την φορολογία, τις προσλήψεις, αλλά και το unfair παιχνίδι της ιδιωτικής αγοράς και των επιχειρήσεων.
Σε ένα τέτοιο δυσχερές περιβάλλον, το κέρδος είναι ανύπαρκτο. Η κερδοφορία, από μία επιχείρηση ως ένα κράτος και από τον μικρο-εργοδότη ως τον απλό ιδιωτικό υπάλληλο, στηρίζεται στους κανόνες. Δίκαιους κανόνες. Σύγχρονους κανόνες ελέγχου, ποινών και απονομής δικαιοσύνης.
Με άλλα λόγια, στην κρίση δεν παίρνουμε μέτρα. Τα μέτρα, εάν το θέλουμε, εφαρμόζονται σε άλλους καιρούς. Προ κρίσης. Αλλαγές πρέπει να γίνουν. Τα μέτρα έπονται των αλλαγών, εάν θέλουμε να είναι δίκαια, αποδοτικά και να απογειώνουν την κερδοφορία του κρατικού προϋπολογισμού.
Οποιαδήποτε αλλαγή ή μέτρο που δεν λαμβάνει υπόψη την ανθρωπιστική αξία της δικαιοσύνης, του δικαιώματος της εργασίας και την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών είναι μαθηματικά δεδομένο ότι δεν θα φέρει την ανάπτυξη, αλλά την εξαθλίωση των ανθρώπων. Το μόνο που θα γίνει, είναι να προστεθεί άλλη μία “βαλκανική χώρα” στο ρόστερ της ανατολικής Ευρώπης χωρίς αντίκρισμα, εγκλωβισμένη στο μύθο της ανάπτυξης και των επενδύσεων.

Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια σε όλα αυτά!!